Ιωάννα Ρούφα : Η αποχή, το σύστημα και η Μαρία Καρυστιάνου
Σε άρθρο της σήμερα η Ιωάννα Ρούφα καταθέτει έναν αιχμηρό και βαθιά πολιτικό προβληματισμό για τη λειτουργία του δημοκρατικού μας συστήματος.
Με αφετηρία το φαινόμενο της αποχής, σχολιάζει την απονομιμοποίηση της πολιτικής ζωής, την ευτέλεια των κομματικών μηχανισμών και την κρίση εμπιστοσύνης των πολιτών.
Μέσα από το παράδειγμα της Μαρίας Καρυστιάνου, αναδεικνύει το ενδεχόμενο μιας νέας, αυθεντικής πολιτικής κίνησης αφύπνισης που γεννιέται όχι μέσα από κόμματα, αλλά μέσα από τον αγώνα για δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια.
Αναλυτικά γράφει :
Το παρακάτω κείμενο εμφορείται από το γεγονός ότι το μεγαλύτερο «κόμμα» εκ του αποτελέσματος των τελευταίων εκλογών αλλά και των τρεχουσών δημοσκοπήσεων είναι αυτό της αποχής Είναι η αποχή αυτή που θα απονομιμοποιήσει το πολιτικό σύστημα της χώρας:; Ή μήπως είναι αυτή που θα επιτρέψει την απρόσκοπτη επικράτησή του;;
Είναι φανερό ότι μια μερίδα κόσμου που δεν βολεύτηκε, τουλάχιστον όχι ακόμα, παραμένει στο στόχαστρο ως ψιχουλοσυλλέκτης ακόμα και σε επίπεδο παροχολογίας, κρατάει δε στάση αναμονής . Μιας αναμονής και μιας ελπίδας απροσδιόριστης πολιτικά . Η απουσία πολιτικής ελπίδας και προσανατολισμού έγκειται στις δυσδιάκριτες σε φραστικό και πρακτικό επίπεδο πολιτικές.
Εκείνο που είναι άξιο ανάλυσης είναι η αδυναμία των δημοσκοπικών, εργαλειοποιημένων σε μεγάλο βαθμό,εταιρειών να παραβλέψουν, να αποσιωπήσουν άρα και να διαμορφώσουν αν όχι να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη…. Αυτά προκύπτουν όταν καλείς την κοινωνία να διαλέξει από το χάος … το χάος.
Οι κομματικοί σωλήνες, οι οικογενειοκρατίες αλλά και τα παράγωγα πολιτικά τους προϊόντα έτυχαν και τυγχάνουν αποδοχής στο εκλογικό σώμα καθώς η ιδιοτελής σχέση αλλά και τα κριτήρια του ψηφοφόρου ευτελίζονται σε ατομικό επίπεδο και αδιαφορούν για το κοινωνικό και κατ επέκταση το εθνικό συμφέρον. Σχεδόν ασελγούν εις βάρος του! Αυτή η στάση εμμέσως πλην σαφώς καθιστά τον ψηφοφόρο ασήμαντο αφού ψηφίζει για ασήμαντο λόγο ασήμαντους εκπροσώπους. Τον ψήφισα λέει το φιλαράκι μου από το Πυλί γιατί μου κατέβασε το γιο μου από το στρατόπεδο της Αντιμάχειας στο Πυλί…
Τώρα αν ο γιος σου φίλε μου θα αποκτήσει ποτέ αυτοσεβασμό ,μετά από αυτό, είναι ένα μόνο από τα ερωτήματα που τίθενται … και δεν θα ήθελα με τίποτα να σκεφτώ ποιες υπηρεσίες θα προσέφερε στην πατρίδα αυτός ο ωφελούμενος στρατιώτης αν προέκυπτε ανάγκη.
Η περιπτωσιολογία όμως δεν είναι η εξαίρεση, γι αυτό και τα παραδείγματα δίκην επεξήγησης περιττεύουν καθώς μιλάμε πια για συλλογική εκλογική συνείδηση που αγοράζει ψίχουλα για να παραδώσει όχι μόνο το κατά τα άλλα ύψιστο δικαίωμα του εκλέγειν αλλά και το τελευταίο ψήγμα εθνικής ύπαρξης και μελλοντικής προόδου….
Το φαινόμενο Καρυστιανού είναι η αδυναμία του συστήματος να ελέγξει τα των ισορροπιών του ή μήπως χρησιμοποιείται ,από το σύστημα, γιατί μέχρι και σήμερα δεν απειλείται από ένα κόμμα Καρυστιανού; Είναι ένας ασύμμετρος αντίπαλος (δεύτερος στις δημοσκοπήσεις ) ή είναι ένας εύκολος αντίπαλος καθώς δεν υφίσταται ακόμα ως απειλή στο αστικό δημοκρατικό μας σύστημα και σε επίπεδο διανομής;
Είναι ίσως η πρώτη φορά που ο λαός , αυτός ο λαός, αυτοβούλως προσκαλεί την Μαρία να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας… Είναι πρώτη φορά που χωρίς δεδηλωμένη πρόθεση εμπλοκής ο λαός δηλώνει πως θέλει Καρυστιανού. Θέλει την Καρυστιανού που ηγήθηκε ενός αγώνα ως ηγέτιδα!
Σε μια συγκυρία με τα απότοκα των μνημονίων και τα αλλεπάλληλα σκάνδαλα να παρατείνουν την υπαρξιακή κρίση στη χώρα μας σε συνδυασμό με την έκδηλη αμφισβήτηση της ίδιας της δημοκρατίας οι εκλογές μοιάζουν περισσότερο με εκχώρηση – παράδοση του πλήρους δικαιώματος να αποφασίζουν οι πλειοψηφίες ακόμα και αν αυτές είναι ισχνές μειοψηφίες με απτά αριθμητικά δεδομένα συμμετοχής και αποχής από αυτές!
Ο καθηγητής Κουτσογιώργης κάνει, εμπεριστατωμένα, λόγο για εκλόγιμη μοναρχία ενώ η μη διάκριση των εξουσιών,( βλέπε την εξάρτηση της δικαιοσύνης με την νομοθετική και εκτελεστική εξουσία -ο Άδωνης λέει πάντα την αλήθεια) θέτει εύλογα ερωτήματα σε εκείνους που ακόμα περιμένουν την μετάθεση του γιου τους από την Αντιμάχεια στο Πυλί.
Το έλλειμμα δημοκρατίας αποκαλύπτεται στον καθένα μας σε διάφορες εκφάνσεις και πρακτικές αναξιοκρατίας με τίμημα την υγεία, την παιδεία το μέλλον των παιδιών μας, αν αυτά δεν είναι δικά τους…
Έτσι ο καθένας έχει το δικό του βουλευτή – προστάτη – protector και η χώρα γίνεται ένα απέραντο προτεκτοράτο.
Ίσως εδώ να έπρεπε να βάλω μια τελεία που θα έδινε την ευκαιρία για αμφίσημες ερμηνείες όχι πως αξιώνω να συμφωνήσετε με όσα γράφω ή θα συνεχίσω να γράφω… Αλλοίμονο, τι σόι δημοκρατία θα ήταν αυτή!
Όμως η κυρία Καρυστιανού δεν είναι μόνο μια μάνα που αγωνίζεται για την αλήθεια, για την πικρή αλήθεια, που σκοτώνει τα παιδιά της χώρας μας. Ο αγώνας αυτός για δικαιοσύνη θα έπρεπε να είναι αγώνας όλων μας ανεξαιρέτως . Γιατί ταυτίζεται με τον αγώνα κατά του σαθρού πολιτικού συστήματος σε όλο το φάσμα της δημόσιας διοίκησης και των καθώς πρέπει εκπροσώπων , φίλων και προστατών μας . Υπό αυτή την έννοια το έγκλημα των Τεμπών και όχι μόνον αυτό είναι συλλογικής ευθύνης . Της δικιάς μου και της δικιά σου ευθύνης.
Η Μαρία αντελήφθη πολύ γρήγορα ότι το κράτος δεν είναι σύμμαχος , ότι η δικαιοσύνη δεν αποδίδει δικαιοσύνη, ότι πρέπει να παλέψει. Αυτός ο αγώνας έστω και αν η Μαρία για λόγους ηθικής ή από σεβασμό στη μνήμη των παιδιών αρνείται να το παραδεχτεί είναι κατεξοχήν πολιτικός και αφορά στη συνολική σαθρή λειτουργία του ελληνικού κράτους .
Είναι ένας πολιτικός αγώνας που δεν μοιάζει με κανέναν άλλον . Γιατί πηγάζει από το δίκιο του πολίτη- μάνας και δεν διεκδικεί καμιά καρέκλα, κανένα οικονομικό όφελος αγαπητά μου τρολάκια… είναι ένας καθαρός αγώνας που ψάχνει το φως και κυοφορεί την ελπίδα.
Και μην μου πείτε ότι η Μαρία δεν ξέρει από πολιτική , δεν έχει πρόγραμμα, δεν έχει στελέχη γιατί θα σας απαντήσω με τον ίδιο επιδερμικό, προβοκατόρικο και φυγόπονο τρόπο . Αξιολογείστε ποιοι μεγάλοι και τρανοί, με την φθηνή ή ακριβή μας ψήφος κυβέρνησαν τη χώρας μας και που την οδήγησαν …
